Corona, voor altijd een litteken in mijn hart…
Intussen staat deze titel al even op papier, maar het heeft me toch een paar weken gekost om nu te gaan schrijven. Op mijn instagram liet ik al weten dat het verdriet er nu pas uit komt. De eerste weken gingen in een roes: veel regelen, maar ook veel regelen na de begrafenis en zorgen voor mijn moeder. En ineens was het verdriet daar. Vraag me niet hoe het kwam, maar ineens moest ik zo hard huilen…
Het verdriet is allereerst om het gemis van mijn vader. Het idee dat hij er niet meer is, nooit meer die deur binnenkomt, nooit meer “Dag Schoonheid” zal zeggen en zoveel meer, lijkt nog steeds zo onvoorstelbaar. Hij mocht 89 jaar worden, een leeftijd waarvan ik weet dat die prachtig is. Dat neemt niet weg dat ik er altijd van uitging dat wij onoverwinnelijk waren. Ons zou niets gebeuren en dan moet je toch uiteindelijk inzien dat hij gewoon al erg oud was.
Hoe is het gekomen?
Ongelukkiger wijs viel mijn vader onderweg van zijn bed naar de douche op zondagochtend 6 december. De dag na Sinterklaas, die we ook voor het eerst door Corona niet met familie konden vieren. Achteraf was voor de val misschien een reden, maar dat was op dat moment niet duidelijk. Hij ging met de ambulance naar het ziekenhuis om gehecht te worden. Hij had ook veel pijn van de val en voor de zekerheid hielden ze hem een nachtje daar. Alleen mijn moeder mocht erbij…
Vervolgens kwamen er allerlei complicaties en lag hij op dag drie met longontsteking in het ziekenhuis. Het voelde toen al niet goed. Hoe vaak lees je niet dat ouderen vallen en uiteindelijk overlijden aan een longontsteking. Maar we hielden hoop, ondanks dat er steeds meer aan het licht kwam. Volgens de artsen was hij ernstig ziek en moesten we met alles rekening houden. Maar he, mijn vader is altijd een doorzetter geweest en de medicijnen sloegen aan. Hij knapte op en zou overgeplaatst worden naar een revalidatiecentrum. Tot op dan was hij drie keer negatief getest op corona.
Positieve test…
De zondag voor zijn overplaatsing had hij op ineens verhoogde ontstekingswaardes en uit een test kwam dat hij positief getest was op Corona. In het ziekenhuis opgelopen… Zijn grote angst… De gehele periode zo voorzichtig geweest en dan juist hier… Het voelde wrang, maar we hielden hoop. Mijn vader moest overgebracht worden naar de Corona afdeling waar hij nog alleen van mijn moeder bezoek mocht ontvangen. Alleen niet met kerst, met kerst zaten wij allemaal in Quarantaine (ook mijn moeder alleen), maar gelukkig wel allemaal negatief getest.
Het ging goed met mijn vader. Hij had eigenlijk helemaal geen klachten. Hij mopperde en wilde daar weg. Hij verveelde zich… De arts zei nog “maakt U zich geen zorgen, het gaat goed met hem, we gaan hem overplaatsen naar een Corona-revalidatie-afdeling”. We waren opgelucht en hielden hoop. Alleen hier mocht hij slechts twee keer per week bezoek hebben van mijn moeder. Het gevoel was niet goed. Mijn vader ging ineens heel hard achteruit. Ik kan me nu ook zo goed voorstellen dat mensen overlijden als gevolg van eenzaamheid. Corona komt met golfen en na de longontsteking kon mijn vader niet meer genoeg weerstand bieden tegen dit virus. De laatste golf was dodelijk…
Uiteindelijk mochten we gelukkig bij hem zijn de laatste twee dagen. Het is anders echt onmenselijk voor iedereen. Geheel ingepakt, wat toch ook echt niet leuk is voor de zieke, bezochten wij hem. Het beeld en het geluid van de afdeling zal ik nooit vergeten. Mijn vader overleed aan Corona, ik had hem graag anders gegund…
Mijn dank gaat wel uit naar al het verplegend personeel. Tsjonge, wat hebben die mensen een geduld en wat zijn die mensen lief.
Liefs,
Marieke
P.S. Lees ook mijn verhaal over Mijzelf;)!