De autorit naar het adres van mijn ouderlijke woning staat in mijn geheugen gegrifd. Ik heb altijd twee keuzes gehad. De ene route gaat via de Efteling en is wat meer bosrijk via Loon op Zand, de andere route is alleen maar over de snelweg en misschien ietsje sneller. Ik kies eigenlijk altijd voor de bosrijke variant, want dat rijdt gewoon plezieriger. Het geeft ook wat meer bloot van het Brabantse land en ik begrijp ook zo goed als ik zo rijd, waarom mijn ouders er ooit voor kozen om hier te gaan wonen.
Van origine komen mijn ouders uit Rotterdam, vandaar ook nog mijn roots met de randstad. Ik woon fantastisch, maar als ik zou mogen kiezen en mijn man niet zakelijke aan de randstad verbonden zou zijn, had ik waarschijnlijk wel zuidelijker gewoond. Maar goed, dat is niet zo. Terug naar mijn ouderlijk huis…
Blind kan ik er naar toe rijden! Zo vaak als ik deze rit gedaan heb, de laatste jaren ongeveer 1 x per week als ik in Nederland was. Thuiskomen was altijd een klein vreugdemomentje. Ik keek uit naar de dagen met mijn moeder, we maakten er altijd een gezellige dan van. Vroeger als kind deed ik het ritje op de fiets. Ik reed naar Tilburg naar de Middelbare school op en neer en ook daarvan kan ik me nog zo goed herinneren dat ik de poort door reed en het hoekje om en ik was thuis. Ja die poort doorkomen, dat geluid staat ook in mijn geheugen gegrifd en zo ook de slinger nog naar de garage… Het is allemaal geweest!
En nu draai ik de straat in en staat daar dat bord “Te Koop”! Als een mokerslag komt het binnen. Ik wil keihard NEEEEEE roepen, dit kan niet! Maar ook dat moment duurt maar even, omdat ik weet dat het niet anders kan. We hebben er niks aan om het ouderlijk huis leeg te laten staan en maken er graag een nieuw gezin gelukkig mee. Ik hoop dat dit proces kort zal duren, dat we kunnen schakelen en ons vast kunnen houden aan de herinneringen. Ik ben bang en weet bijna wel zeker, dat mijn dagen dan wel geteld zijn dat ik hier nog zal komen. Vreemd is dat…
Volg meer van mijzelf op Marieke_Hagesteijn !