Zondag 12 mei 2024 is het moederdag! Vroeger riep ik van de daken dat het elke dag moederdag is en dat ik geen verplichte moederdag wilde hebben. Ik wilde me ook niet verplicht voelen om ergens naar toe te moeten en cadeaus waren voor mij niet nodig. Dat de kinderen bij me langskomen, dat vind ik geweldig. Maar dit jaar is het anders.. Dit jaar heb ik voor het eerst geen moeder meer en zou ik het liefst moederdag met haar vieren…
Laatst vroeg een vriendin aan me: Mariek, hoe gaat het met je? Natuurlijk, het gaat goed met me, ik ben gezond en heb een heel fijn leven. Maar de rouwverwerking, het verlies van mijn moeder, mijn beide ouders in drie jaar hakt er goed in. Het onoverwinnelijke team is niet meer… Nooit bedacht dat dat zo binnen zou komen. Als je kinderen krijgt, is er niemand die je vertelt van te voren hoe je kinderen moet opvoeden. En dat ervaar ik ook zo bij het verliezen van je ouders, je weet pas wat het is, als het zover is.
Jaren stop je het weg: Nee joh, zei ik dan tegen mijn moeder, jij gaat nog jaren mee! Maar totaal gezond, fief en goed gehumeurd, ging ze zelf met de auto naar de nieuwjaars-koffieronde van de Tennisvereniging (ja je leest het goed) en daarvan kwam ze nooit meer thuis. Ik had haar ‘s ochtends nog aan de telefoon, ze had er zin in en mij zou ze de volgende dag weer zien. En ‘s middag kwam dat telefoontjes dat je eigenlijk nooit wilt ontvangen…. Voor mij een levensles, een les die je vertelt dat je elke dag moet genieten. Dat je ook dingen voor lief moet nemen en elkaar / anderen ook hun plezier moet gunnen. Delen, er zijn voor anderen, nog meer….
Na het verlies van mijn moeder kwam ik in een huis waar ze zo was uitgestapt. Het koffiekopje stond nog op het aanrecht… Bij het opruimen van hun leven, hun huis waar ze 52 jaar hebben gewoond, kom ik zoveel dingen tegen. Dingen waarvan ik achteraf ook wel had gewild dat ze me die hadden laten zien. Het opruimen van de spullen, het bekijken van foto’s, oude knutselwerkjes van mezelf en mijn broer tegenkomen, laat zien dat ik hele lieve ouders heb gehad. Dat wist ik wel, en natuurlijk, soms waren we het ook niet met elkaar eens, maar in hun hart waren het intens lieve en verzorgende ouders. Het is zelfs zo dat ik me bedenk, dat ik het nu nog beter zie!
Het is soms heel verdrietig, het is mooi met een traan, ik vlieg van links naar rechts. Ik heb geen idee hoeveel tijd hiervoor staat. Alles is nog zo vers, nog steeds zo ongelooflijk. Laatst droomde ik, zo helder van geest, dat ik in het huis aan het opruimen was en er een auto voor gereden kwam. Mijn moeder stapte uit en vroeg me waar ik mee bezig was. Ik had zo’n spijt van het opruimen en het wegdoen van spullen, dat ik riep dat ik alles zou goed maken… Maar de beelden, die waren zo helder, ze was bijna tastbaar aanwezig. Ik schoot met een bonkend hart wakker en kwam weer tot de werkelijkheid. Nu hoop ik iedere avond dat ik toch even mag dromen, haar nog even mag zien… Het zal er allemaal wel bij horen.
Ik ben blij dat ik lieve mensen om me heen heb, die het niet erg vinden als ik erover praat. Je merkt ook dat iedereen hetzelfde pad bewandelt. Ongeveer natuurlijk;). En nu, ja nu besef je dat we de laatsten zijn in de lijn! Nog jong, maar wel het besef dat we alles moeten doen wat we zouden willen doen. Denk daar goed over na, en laat geen tijd voorbij gaan met nutteloze dingen. Het leven is echt bijzonder!
Fijne moederdag, X